De grote vraag voor elke beginnende schrijver: een uitgever zoeken of zelf uitgeven? Zal ik een uitgever vinden? Waarom zou ik zelf uitgeven? Dat is toch moeilijk? Nee? Houd je daar meer aan over? Ja? Uitgeverijen kunnen dat toch beter? Nee? Uitgeverijen doen toch veel meer promotie? Nee?
Op vrijdag 23 maart 1917 staat in London, Farringdon Road 41, een echtpaar voor een winkel. De echtelieden kijken zich de ogen uit op de manuele drukpers in de vitrine. Ze gaan naar binnen en kopen het toestel voor 19 pond. Een maand later wordt het apparaat thuis geleverd en geïnstalleerd op de eettafel in de woonkamer. Kort nadien verschijnen 134 kopieën van Two Stories, een boekje met 2 van hun eigen verhalen. Hun naam? Leonard en Virginia Woolf.
In 10 redenen om zelf te publiceren vertelde ik al over de voordelen om als schrijver zelf je boeken uit te geven. Ik had het onder andere over het beheer van de voorraad en hoe ik gruwde bij het idee dat mijn kostbaar geesteskind in een houten bak zou worden geplempt in een warenhuis of op een lokale rommelboekenbeurs om voor een habbekrats te worden verkocht aan een stel ongeïnteresseerde lezers. Het kan nog veel erger.
Wist je dat Margaret Atwood (The Handmaid’s Tale), E. L. James (Fifty Shades of Grey), Andy Weir (The Martian), Marc Twain (The Adventures of Huckleberry Finn), Stephen King ooit self publishers waren? Als zij dat konden, dan kan ik het ook. Minderwaardig? Ik denk het niet. Geen boekhandel die het inkoopt! Kan best. We zullen zien.
Voilà! Ik schreef een boek! Nu nog een uitgever vinden. Voor minder dan een bestseller ga ik niet. Ik schrijf 20 uitgevers aan en krijg in zes maanden tijd 2 antwoorden. ‘Tot onze spijt …’ Je kent ze wel. Van de 18 andere? Noppes. Waarom staat er dan een knop ‘Manuscript indienen’ op jullie website? Doe die er dan af als je niet antwoordt. Ik herschrijf mijn boek. Spendeer geld aan een goede redacteur. Niets helpt. Tot iemand zegt: ‘Publiceer het toch zelf.’ Ik ga aan de slag. Enkele weken later staat mijn boek overal online.
